Tekst: Harry Zevenbergen.
De mooiste plekken bestaan niet meer. Niet is fijner dan mijmeren. Over Iets Vrijers bijvoorbeeld, het roze kraakpand aan het Spui dat eerder als Nastasta bekend stond. Feitelijk gezien was het een krot. Slechts doordat het leunde tegen het buurpand bleef het overeind. Iets Vrijers was naast mijn huis, een poppodium en een kraakdisco. Mijn kamer was het voormalige herentoilet, met uitzicht op de achterkant van de V&D. Het mooie van iets wat er niet meer is, is dat dat de gevoelens slechts versterkt. Slapen in het herentoilet, ik mis het.
Mijn favoriete plek op dit moment is de voetbalkooi op de hoek van de Jacob Catsstraat en de Van Ostadestraat. Een kooi met aan alle kanten een hoog hek, zodat je echt je best moet doen de bal er uit te schieten. Ik kan genieten van het geluid van de bal op het metaal, alsof de bal me smeekt om te komen spelen.
Ik heb daar mijn zoon leren voetballen en mijn dochter ontpopte zich er tot de meest excentrieke en partijdige scheidsrechter aller tijden. Ik mocht niet klagen want ze floot altijd in mijn voordeel, voor overtredingen waar nog nooit iemand van gehoord had. In wezen was er maar één regel en die was iedere keer anders. Mijn zoon stond overal buitenspel. De kleuren van de kaarten waren roze en paars en de straffen werden ter plekke bedacht. Streng doch onrechtvaardig!
Vandaag stapelen de brokstukken zich op.
Mijn zoon en ik voetballen er sinds begin 1999. Hij was 7 en ik liet hem nog af en toe winnen. Dat was nog een hele klus met onze scheidsrechter. Vorige week speelden we voor het eerst sinds tijden weer, het duurt nu niet lang meer, tot ik moet hopen dat mijn zoon mij af en toe laat winnen. Zeker is dat dat in ieder geval niet in deze kooi zal zijn. Want op het moment dat ik dit schrijf, trilt de vloer van de boor die zich door het beton hamert: de kooi wordt gesloopt.
Eergisterochtend stonden de doelen er nog, gisteravond niet meer. Vandaag stapelen de brokstukken zich op. De gele betonnen vloer met de witte lijnen is nog slechts op een paar plekken te zien. Een paarse kaart voor de gemeente, zou mijn dochter zeggen.
Recente reacties